In de “tot de kern”-reeks bespreek ik iedere keer een yoga-houding met daarbij de volgende vragen in het achterhoofd: Wat is de houding? Wat zijn de opkomende associaties? Wat zegt mijn lijf? Hoe reageert mijn gemoed? En de vraag aan jou: hoe ervaar jij deze houding?

Vandaag ga ik tot de kern van tadasana.

Tadasana (of Samasthiti) staat ook bekend als de berghouding en eerlijk gezegd begrijp ik niet helemaal waarom dat zo is. Als ik in tadasana sta, voel ik me veel eerder een diepgewortelde oude boom. Een grote eik in het bos, een eenzame yoshua boom in de woestijn, één van de majestueuze beuken in een stoere beukenlaan of zo’n imposante Lord of the Forest die je kunt ontmoeten in oerbossen waar je middels verhoogde houten wandelpaden jezelf tussen deze kolossale koningen kunt bewegen.

In tadasana komen staan, voelt voor mij alsof iemand een hoelahoep vanaf de grond langzaam en gecontroleerd naar boven begeleidt: een golf van energie lijkt omhoog te komen tijdens het concentreren op deze basisoefening.

Het begint al gelijk bij het stevig in de grond plaatsen van de voeten met de grote tenen tegen elkaar en net iets ruimte tussen de hakken. Ik merk direct dat ik me eigenlijk op dagelijkse basis niet bewust ben van hoe ik sta. Op het moment dat ik mijn voeten en tenen neerzet om de houding op te bouwen, voel ik telkens hoe zeer ik in mijn lijf kan hangen als ik bijvoorbeeld op de bus of trein sta te wachten. Het concentreren op hoe ik mijn voeten plaats, geeft een sensatie van een kleine onzichtbare verhoging onder de ballen van mijn voeten. Maar in plaats van dat dit onevenwichtig maakt, lijkt mijn houding ineens veel meer rechtop!

Langzaam klim ik met mijn aandacht omhoog, span de geplande spieren aan en trek de knieschijven op. Rond de bovenbenen en vooral de billen raak ik vaak even in de war: juist wel of juist niet aanspannen? Bovenbenen naar binnen draaien of toch naar buiten? Het lijkt vooral af te hangen van mijn gevoel van alertheid of slaperigheid en dus zie ik een wezenlijk verschil tussen de eerste tadasana in de vroege ochtend en degenen die ik aan het eind van een serie of aan het eind van de dag uitvoer.

De buikspieren intrekken en aanspannen, het borstbeen licht opgetild en meestal rol ik eenmaal de schouders naar achter om de borst zo helemaal te openen. Wat volgt is een krachtige ademhaling als een opende bloem of wederom de diepgewortelde oude boom die zijn kruin ontvouwt. Een heerlijk gevoel van frisse adem en hernieuwde energie golft door mijn lijf en met de ogen dicht of vooruit starend naar een punt net wat lager dan ooghoogte luister ik naar deze diepe ademhaling en bemerk ik nogmaals hoeveel energie en concentratie het vraagt om simpelweg rechtop te staan.

Een heerlijk begin van een yogasessie. En wat volgt? Iedere dag datgene wat die dag het beste voelt. En welke houdingen daar onder vallen, daar zal ik in de komende afleveringen van ‘Tot de kern’ uitgebreid aandacht aan besteden.

Namasté