In de “tot de kern”-reeks bespreek ik iedere keer een yoga-houding met daarbij de volgende vragen in het achterhoofd: Wat is de houding? Wat zijn de opkomende associaties? Wat zegt mijn lijf? Hoe reageert mijn gemoed? En de vraag aan jou: hoe ervaar jij deze houding?

Vandaag ga ik tot de kern van adho mukha svanasana.

Iedere keer opnieuw. Iedere keer als ik deze houding doe of iemand deze houding zie doen, denk ik opnieuw aan die legendarische scene uit de animatiefilm “Brother Bear” waarin Rutt & Tuke een yogasessie ten tonele brengen (welke ik helaas niet kan vinden op Youtube. Als iemand een linkje heeft: ik zou hem graag ontvangen en onder deze blogpost plaatsen).

Adho mukha svanasana of “down ward facing dog” of “neerkijkende hond” is een houding die in veel verschillende series en lessen een prominente plaats inneemt, omdat het vaak de houding is waarmee je van een reeks staande houdingen naar een reeks van zittende posities gaat. Ook in de zonnegroet(en) is deze houding opgenomen. Het is tevens een houding waarin – door de verschillende aandachtspunten – veel kleine correcties gemaakt kunnen worden.

De eerste keer dat ik in deze houding ging staan, werd ik direct geconfronteerd met hoe het niet hoort te gaan. De instructie is dat – bij een beginstand op handen en knieën – men op handen en voeten gaat staan en de billen naar het plafond beweegt om zo in een mooie driehoek te komen. Met gestrekte armen en benen leverde mij dit in het begin eerder een boog dan een driehoek op. Erg blij was ik met de yogaleraar die ik op dat moment had, omdat ik tijdens het oefenen thuis altijd van mening was geweest dat ik deze houding correct uitvoerde. Er werd mij uitgelegd dat het veel belangrijker is om in deze houding te streven naar een rechte rug en een rechte lijn in de ruggengraat. In mijn geval betekent dit dat ik mijn knieën licht gebogen dien te houden om zo geen bolling in de rug te maken. Mijn hakken raken dientengevolge dan ook niet de grond, zoals wel altijd in de foto’s van deze houding te zien is.

Ik vind dit een heerlijke oefening, vooral ook omdat met veel aandacht voor kleine aanpassingen je de energie heel erg fijn voelt stromen. De vingers spreid je goed en druk je stevig in de vloer (zodat de spanning op de polsen niet te sterk is), de schouders beweeg je van de oren weg en je let goed op geen spanning in de nek te brengen. Het staartbeentje wordt bewust richting het plafond bewogen, de navel wordt een beetje ingetrokken en de onderste ribben worden ingenomen. Ook met lichte gebogen knieën blijft het streven de benen zoveel mogelijk te strekken en de hakken naar de grond te bewegen, waardoor een gezonde spanning in de beenspieren te voelen is. Oh, en verwijder eventuele sokken voordat je aan deze houding begint en kies een ondergrond die niet te glad is om zo goed de strekking op te kunnen zoeken zonder weg te glijden.

Twee energiestromen meen ik te herkennen: eentje die van de vingertoppen langs de ruggengraat naar het staartbeen beweegt en eentje die vanaf de voeten langs de benen wederom bij het staartbeentje eindigt. Een dergelijke energieke houding voelt dan ook revitaliserend tijdens de verschillende yogareeksen en bereid je lijf voor op de (zittende) houdingen die komen gaan. En welke dit kunnen zijn, daar ga ik de volgende afleveringen van “tot de kern” uitgebreid verder op in.

Namasté